Zorgverzekeraar Menzis heeft groen licht gegeven

De afgelopen tijd was, afgezien van de Menzis donder wolk, toch wel erg fijn. Een relatief korte maar heerlijk glimp van ons oude leven was daar plotseling, gepaard met prachtig weer. Woensdag 28 maart was in één woord hemels, de zonnestralen verwarmde ons huid en hart, en deed ons bijna de zorgen die we hebben even vergeten. Een wandeling in het bos, een bezoek aan de herten, met als toetje in café-restaurant de Tuin op wat loungekussens zitten aan de Kralingse Plas in de zon. Marc en ik een heerlijk glas Chardonnay met wat olijven, en Kaj tevreden spelend met een paar plastic gekleurde citroen stampers. Jezus, wat heb ik vaak die middag vurig gewenst om dat moment voor altijd vast te mogen houden. Intens geluk met een rafel rand…

Met het omslaan van het mooie weer, sloeg ook het noodlot grimmigere om. Donderdag avond 29 maart lagen Marc en ik een beetje te dollen met elkaar, en tijdens het stoeien raakte mijn hand klem tussen mijn borst en Marc zijn bovenarm. Ik voelde… een knobbel, er schoot een hotflash door mijn lijf, en ik vroeg aan Marc of hij het ook voelde. Een knobbel inderdaad, in mijn linkerborst. In een poging elkaar gerust te stellen, wuifde we het beide af met ´het zal wel een opgezette talgklier zijn ofzoiets´. ´s Ochtends vroeg zat ik bij de huisarts, zijn eerste indruk was een cyste, maar voor de zekerheid moest ik naar het ziekenhuis voor een mammografie.
 
De huisarts heeft meteen wat telefoontjes gepleegd naar het Sint Franciscus Gasthuis ziekenhuis, en ik kon daar diezelfde dag gelukkig nog terecht. Kaj lag nog te slapen en ik vond het niet nodig om hem wakker te maken, en vervolgens mee te slepen naar het ziekenhuis, kind heeft tenslotte genoeg ziekenhuis gezien de laatste maanden. Één van mijn beste vriendinnen belde toevallig op het moment dat ik Marc probeerde te overtuigen dat ik het echt niet nodig vond dat hij en Kaj met mij mee moesten gaan. Goede vriendin Elise bood aan om me op te halen en mee te gaan naar het ziekenhuis.

Eerst een lichamelijk onderzoek, vervolgens een mammografie, en daarna een echo. De radioloog vertelde tijdens het afnemen van de echo dat hij een biopsie ging afnemen. ´Biopsie!? Dat betekent dat de foto´s er of onduidelijk, of zo wie zo niet goed uit zien´, dacht ik in mezelf. De zenuwen gieren door mijn lijf, en door de plotselinge droogte in mijn mond kreeg ik mijn speeksel haast niet meer weggeslikt. De radioloog verdoofde mijn borst met een injectie en maakte een kleine insicisie, met een happertje heeft hij vervolgens in de knobbel gepeurd en 3 hapjes eruit weggenomen. Er werd medegedeeld dat deze op kweek zouden gaan, en de arts me zo direct  verder zou informeren.

Bij het openen van de foto´s op de computer, wierp de arts een lang en zwijgende blik op het beeldscherm om vervolgens zich naar mij toe te wenden. ´Ik heb helaas erg slecht nieuws voor u mevrouw Dee, het ziet ernaar uit dat het kwaadaardige cellen betreft. We moeten nog het officiële weefsel onderzoek afwachten, maar we weten uit ervaring bij dit soort foto´s dat het vrijwel altijd kwaadaardige borstkanker betreft.´ Vreemd genoeg, ebde het beknellende geraas in mijn lijf weg en maakte plaats voor een vreemdsoortig gevoelloosheid. Ik begon stelsel matig een praktisch vragenvuur af te steken, met in het achterhoofd houdend hoe dit opstakel in vredesnaam in het vat te kunnen gaan gieten met Kaj. Kaj die op het punt staat met de hoge dosis chemo kuur te starten. Het is dat 1 april nog twee dagen wachten inhield, anders zou je misschien nog geneigd zijn te denken dat het een boosaardige grap is?

Dinsdag 3 april stond een afspraak gepland met de arts om de uitslag van het officiële weefsel onderzoek te bespreken. Ergens diep van binnen had ik toch nog een stille hoop dat het allemaal een vergissing zou zijn, vrij snel werd duidelijk dat deze hoop misplaatst bleek te zijn. De uitslag van het weefsel onderzoek ondersteunde de foto´s. Het is borstkanker, en aanstaande donderdag wordt ik geopereerd terwijl Kaj diezelfde dag moet starten met de hoge dosis chemo.

Wat een ongelooflijk slecht film zijn we in beland, dit bedenk je toch niet?! Zelfs in de meest beroerde soap serie kun je zo´n ongeloofwaardig script nog niet bedenken. Toch? Het enige wat we nog uit konden brengen tegen elkaar was ´Hè, hoe kan dit nou? Hoe kan dit nou?´

De trein waar we met Kaj ingeduwd zijn eind November ging al vreselijk hard, om vervolgens met het hele gedoe omtrent de zorgverzekering in een hogesnelheidstrein te veranderen, en nu? Nu lijkt de trein op hol te zijn geslagen. Een op hol geslagen trein, waar we maar niet van af lijken te kunnen stappen. Zal ik het twilight muziekje eronder vast starten? Kan op zijn minst onze zorgverzekeraar groen licht geven voor de behandeling van Kaj, zodat we die van onze huiveringwekkende zorgenlijst af kunnen strepen? Het verlossende antwoord betreft de verzekering kwam vandaag! Menzis geeft groen licht om de immunotherapie voor Kaj te vergoeden. Blijdschap is een understatement, we voelen ons haast extatisch. Eindelijk eens een keer goed nieuws voor de verandering!

De longfoto van Kaj zag er min of meer hetzelfde uit als vorige week, van inhoud dat we feitelijk kunnen starten met de hoge dosis chemo. Doordat ikzelf morgen plotseling geopereerd moet worden is de kuur van Kaj verplaatst naar maandag. Dit om ons als gezin iets te ontzien en niet alles tegelijkertijd valt. Ik ga de operatie morgen met vertrouwen tegemoet, daar ik een blind vertrouwen  heb in mijn eigen art Drs. Strijdhorst (met de hoofdletter S als in superman ;-), en de oh zo fijne en lieve mammaverpleegkundige mevr. Patricia S.