Lamgeslagen over berichtgeving zorgverzekeraar Menzis

De afgelopen weken hebben we wekelijks gebeld en emails verstuurd naar onze zorgverzekeraar Menzis met de prangende vraag of de aanvraag die onze kinderoncoloog 4 januari heeft ingediend voor het financieel vergoeden van immunotherapie al in behandeling is genomen. Hierop kregen wij wekelijks hetzelfde antwoord terug:

Geachte mevrouw Dee,

Het is heel begrijpelijk dat u zo snel mogelijk bericht van ons wilt ontvangen.
We vinden het heel erg wat u allemaal doorstaat samen met uw zoon Kaj.

De aanvraag ligt op dit moment bij onze adviserende arts.
De adviserende arts gaat de aanvraag zo snel mogelijk beoordelen.
We verwachten dat u daar begin volgende week bericht van ontvangt.

Ik wens u heel veel sterkte.

Met vriendelijke groet,
Mevrouw #
Menzis

Vandaag kregen we telefonisch te horen van Menzis dat zij van mening zijn dat de immunotherapie experimenteel is, en zij daarom niet zorg willen dragen voor de kosten van deze therapie.

´BAM!´, dat voelde aan als een heftige stomp in mijn maag. Ik kon me nog net vasthouden aan de keukenstoel. De spontane misselijkheid die ik van binnen voelde opkomen, zorgde er bijna voor dat ik niets meer kon uitbrengen. Na een korte stilte stamelde ik: ´Hoe? Nee?! Hoe kan dat nou? Er zijn 2 andere kindjes in het Sophia kinderziekenhuis met hetzelfde ziektebeeld als Kaj. Deze kinderen lopen bijna gelijk op in de behandeling met onze zoon Kaj, en hun zorgverzekeraars hebben al groen licht gegeven. Daarbij heeft Kaj zijn kinderoncoloog ons verteld dat de medische wereld internationaal gezien deze immunotherapie als onderdeel van de behandeling beschouwd bij dit ziekte beeld. We kunnen toch geen halve behandeling volgen?´

De mevrouw van Menis vervolgde: ´ Ik begrijp dat dit niet zulk goed nieuws is voor u, maar onze adviserende arts is van mening dat de behandeling experimenteel is, waardoor deze immunotherapie niet vergoed kan worden vanuit het basis zorg pakket. Het college van zorgverzekeringen zal zich hier nu verder over buigen, en zal half april een afspraak doen over deze kwestie.´

De verbaasdheid sloeg om in radeloosheid en verdriet, half huilend kon ik alleen nog uitbrengen: ´De behandeling zal in het verleden inderdaad ergens als een studie zijn gestart, maar naarmate de tijd verstreek en de resultaten er zeer gunstig uitzagen is de studie beëindigd en meer dan een jaar geleden onderdeel van de behandeling geworden om neuroblastoom staduim 4 te bevechten. Alle behandelingen starten tenslotte ooit als een studie. Ik ben altijd zo trots geweest op het feit dat we in zo´n goede zorg staat als Nederland mogen wonen, waar iedereen de zorg krijgt waar hij of zij recht op heeft. Nu blijkt opeens dat een zorgverzekeraar mag bepalen over het leven van een kind? Of een kind wel of niet een kans krijgt om te overleven? Mijn kind? Hoe kan dat nou? Dat mag toch helemaal niet gebeuren?´

De mevrouw van Menzis probeerde mij te kalmeren of iets dergelijks, en haar woorden klonken haast mechanisch uit mijn mobiel: ´Ik kan me voorstellen hoe u zich moet voelen.´ Wat?! Ik begrijp hoe u zich moet voelen? Ik denk dat u helemaal niet begrijpt hoe ik me voel, en in wat voor hel wij de afgelopen maanden al leven! ? Ik begrijp ook wel dat die mevrouw alleen maar de boodschapper is van het slechte nieuws, en dat zij de ondankbare taak van Menzis heeft gekregen om het vervelende bericht te vertellen. In een flits schiet er door mijn hoofd: ´Waar moeten we in hemelsnaam een extra 3 ton vandaan toveren?´

En nu? Compleet lamgeslagen van deze berichtgeving kunnen we voor nu alleen maar hopen en bidden op een goede uitspraak van het college van zorgverzekeringen, en dat er uiteindelijk toch iemand met een hart in de hoge toren van Menzis zit…