Happy 9th birthday Kaj
Lieve Kaj, vanaf het prille begin heb je ons in vervoering gebracht en onze harten veroverd. Je zal voor altijd ons kind zijn. We houden van je. We missen je...
Happy 9th birthday sweet angel.
Het is zaterdagavond 27 november 2010. Ik trek mezelf met hijgende tussenpozen aan de leuning van de trap omhoog richting onze slaapkamer. Maandagochtend negen uur moeten we ons melden in het Sint Franciscus Gasthuis als de baby niet uit zichzelf komt voor die tijd. Ik ben bijna 42 weken zwanger. Wat een verschrikking, ik wil niet dat de bevalling met weeopwekkende middelen in gang word gezet. Ik wil eigenlijk liever ook niet dat de gynaecoloog de bevalling doet, maar mijn eigen vertrouwde verloskundige. Van alles hebben we al geprobeerd, zonder het gewenste resultaat. Rijpe ananas gegeten, vrijen en meer van dat soort dubieuze middelen. Ik ben ook al twee maal gestript door de verloskundige. Een paar dagen geleden een laatste poging. Niet bepaald een prettig gevoel. Met zo´n groot gevaarte vastgeplakt aan de voorkant van je lijf is het slaapcomfort ook al enige tijd ver te zoeken. Met een stuk of zes kussentjes kan deze walrus na veel gekreun en gesteun soort van oké liggen.
´s Nachts word ik wakker met lage rugpijn, het is nog maar 4:30. De pijn is zo heftig dat ik niet meer in bed kan blijven liggen. Onder de douche zit ik op een klein krukje met de warme douchestraal op mijn onderrug gericht. Na dik een uur onder de douche te hebben gezeten, toch maar weer terug naar bed, in een poging verder te slapen. Na anderhalf uur word ik weer wakker met heftige lage rugpijnen. Marc masseert en duwt er lustig op los, in de hoop de pijn in mijn onderrug te verzachten. Toch maar weer onder de warme douche straal zitten. Vervolgens ontbijten en samen wat schoonmaken. Het bewegen blijkt wat te helpen, en hoewel het de pijn niet helemaal wegneemt, lijkt het er op wat tijdelijke verlichting te geven. In de loop van de dag beginnen mijn bovenbenen zwaar en pijnlijk aan te voelen, vergelijkbaar met zware spierpijn. Te pas en te onpas voel ik tevens wat lichte menstruatieachtige krampen in mijn onderbuik. Zou het zijn begonnen? Tegen 21:00 nemen de krampen in mijn onderbuik toe. Gestaag nemen de krampen en pijn toe en komen ze frequenter. Ik weet het vrijwel zeker. Het is nu echt begonnen! Zenuwachtig en onwennig nemen we samen de aantekeningen van de verloskundige door, en de oefeningen van de zwangerschapsyoga lessen. Als de weeën om de drie minuten een volle minuut aanhouden mogen we de verloskundige pas bellen. Af en toe nemen we de tijd op, en dan blijkt als snel dat de weeën nog erg onregelmatig zijn. Het begint al laat te worden, en zowel Marc als ik zijn moe. We besluiten maar naar bed te gaan. Het kan tenslotte nog lang duren, hadden we gelezen in de verhalen. Marc valt vrij snel in slaap, maar ik voel me ongemakkelijk in bed en heb pijn. Ik schiet de douche maar weer even in, om de pijn te verzachten met de warme douchestraal. Op de bank in de woonkamer doezel ik van vermoeidheid tussen de weeën door in slaap, tot 1:30. Vanaf dat moment besluit ik de weeën weer bij te gaan houden, en van 1:30 tot 2:30 heb ik dan eindelijk om de drie minuten een volle minuut een wee. Tijd om Marc wakker te maken.
Rond 3:30 arriveert de verloskundige. Na de touchering concludeert zij dat ik zo´n vier centimeter ontsluiting heb, en naar het ziekenhuis mag. Ik blijk gemene rugweeën te hebben, wat die rugpijnen verklaren. Een laatste check in huis voor vertrek. Hebben we alles bij ons? De vluchttas met kleding voor de baby en mijzelf? De maxi-cosi om onze baby straks mee naar huis te vervoeren? De camera? Het is koud buiten, lichte sneeuw en ijs op de straten en auto´s. Marc moet de ruiten van onze auto flink krabben voordat we weg kunnen rijden. Intussen probeer ik de steeds heftiger wordende weeën zo goed en zo kwaad als het kan op te vangen. Wat een gedoe denk ik bij mezelf. Anno 2010, en vrouwen moeten nog steeds op een heel barbaarse en oerse manier een baby baren. Lichte paniek overvalt me. Help, kan ik dit wel? Ik heb nu al zo´n pijn. Waar eindigt het? De auto is eindelijk geparkeerd, en Marc snelt zich naar de entree van het ziekenhuis. Ik blijf halverwege de auto en entree opening van het ziekenhuis als vastgevroren aan de grond genageld. ´Kom nou Ilonk! Wat ben je nou aan het doen?´, roept Marc. Geïrriteerd kan ik alleen nog maar uitkermen; ´Een wéé!´
De kraamsuite ziet er prima uit en 4:30 zit ik daar alweer onder de douche om de pijn te verzachten. De pijn scheuten in voornamelijk mijn lage onderrug zijn bijna niet meer uit te houden in combinatie met de buikkrampen. Verloskundige Aty, een oude rot in het vak die het volgende jaar overigens met pensioen zal gaan, arriveert rond 7:30. Na de touchering concludeert ze dat ik al zo´n zeven centimeter ontsluiting heb. Ze besluit hierop om mijn vlies te breken, in de hoop en verwachting de laatste paar centimeters sneller te doen ontsluiten. Aty geeft aan dat ze een kopje thee gaat drinken, en straks nog even zal komen kijken. Ze is nog maar krap een kwartier de kamer uit, waarna ik de weeën amper krijg weggepuft. Ik voel zo´n sterke drang om te persen. Marc drukt op het knopje om de verpleegster te seinen. De verpleegster merkt vrijwel direct op dat ik persweeën heb, en haalt Aty erbij.
Aty is verrast, ik heb volledige ontsluiting en mag met de eerstvolgende perswee mee persen. Marc staat naast me en houd mijn hand vast, en roept zo´n beetje om de paar minuten in mijn oor; ´Goed zo Ilonka. Je doet het héél goed. Nog even volhouden, de baby is er bijna. Je kunt het!´ Ik kan niet meer, en voel de kracht langzaam wegebben uit mijn lijf. Na drie kwartier uit volle macht te hebben geperst op de golven van de persweeën besluit Aty om me een handje te helpen, aangezien ze inschat dat ik het op eigen krachten niet ga redden. Na een knip en flinke duw op mijn buik bij de perswee die daarop volgt komt om 8:08 op 29 november onze Kaj ter wereld.
De blik die Marc mij toewerpt is de mooiste die ik ooit in mijn leven van hem heb gehad. De trots die hem op dat moment vervuld stroomt uit elke porie van zijn lijf. Woorden zijn overbodig en zijn lichaamstaal is allesomvattend. Ik voel me trots. Trots op mijn prestatie, en trots op ons als kersverse ouders, dat we samen dit prachtige bundeltje aan geluk hebben geproduceerd. Ik krijg een liefdevolle kus op mijn voorhoofd en mond, terwijl Kaj met zijn warme blote lijfje op mijn borst ligt. Met mijn linkerhand om zijn kontje gekruld en zijn kloppende navelstreng tussen mijn pink en wijsvinger ingeklemd lig ik bij te komen van de geleverde inspanningen. Marc krijgt de eer om de navelstreng door te knippen. Bij het aanpakken van de navelstreng voelt ook hij hoe de hartslag er nog doorheen slaat. Met een enkele knip is Kaj los van mij, en kan zijn eigen leven beginnen. Een klein nieuw leven, amper 52 cm lang en 6,5 pond zwaar. Kaj slaagt met vlag en wimpel voor de standaard controles, en we mogen onze prachtige gezonde baby mee naar huis nemen.
