Gefrustreerd, boos en verdrietig…

Tijdens de zwangerschap van Kaj heb ik me braaf aan alle zwangerschapsregels en voorschriften gehouden die op de verboden dingen lijst staan zoals onder andere niet roken, geen alcoholische drankjes, geen rauw vlees, geen zachte kazen van ongepasteuriseerde melk, geen voorverpakte vis, geen cafeïne etc. Zelfs trouw elke dag een appel gegeten, vanwege een artikel wat ik had gelezen in zo´n ´zwangere vrouwen´ tijdschrift met de boodschap dat dit de kans op allergieën bij je ongeboren baby wel eens zou kunnen verminderen. Baat het niet, schaad het niet dacht ik nog bij het lezen van het artikel. Wekelijks naar zwangerschap yoga, geprobeerd voldoende te slapen elke nacht, en op de hier en daar wat teveel aan chocolademelk na toch zo gezond mogelijke voeding geconsumeerd.

Vanaf Kaj zijn geboorte zeven maanden borstvoeding gegeven waarvan zes maanden volledig. In de praktijk hield dit in dat ik de eerste maanden na mijn zwangerschapsverlof elke pauze en vrije minuut op werk met als enig gezelschap het zoemend geluid van het kolf apparaat heb doorgebracht in een hele saaie raamloze ruimte. Elke fruit en groente hap voor Kaj vers, zelf gemaakt én liefst nog biologisch.

Kaj was dan ook een kind dat vanaf zijn geboorte niet echt ziek is geweest op de chronische kinderdagverblijf verkoudheden na, die denk ik alle kinderen daar eigenlijk standaard hebben. We zijn nog nooit door de leidster gebeld met de vraag of we hem op wilden komen halen omdat hij zich niet lekker voelde of verhoging had. Kaj heeft maar twee maal flinke koorts gehad in zijn eerste levensjaar, de eerste keer met het doorkomen van zijn eerste tandje, en de tweede keer met het doorkomen van zijn eerste kies. Dat in oogschouw genomen maakt het denk ik des te moeilijker te verteren dat hij zo´n heftige vorm van kanker heeft gekregen. Nog dagelijks bevind ik me in staat van ongeloof en heb dan een sterk gevoel dat als we morgen wakker worden het allemaal een hele boze droom is geweest.

De arts heeft ons echter verzekerd dat wij als ouders op geen enkele manier hadden kunnen voorkomen dat Kaj ziek is geworden. Neuroblastomen ontstaan waarschijnlijk als gevolg van een fout in de ontwikkeling van een voorlopercel van het sympathisch zenuwstelsel. Vermoedelijk is er dus al voor de geboorte in de kern van de cel iets beschadigd aan het erfelijk materiaal, het DNA of de chromosomen. Er zijn waarschijnlijk meerdere fouten nodig om tot echte tumorgroei te komen.

Marc en ik hebben een fijne relatie die naar mate het verstrijken van de jaren alleen maar beter is geworden. We zijn vrijwel onverwachts getrouwd na lange tijd samen zijn, en nog onverwachter zwanger geworden. Kaj was, en is nog steeds de kers op onze taart. Vanaf het prille begin heeft hij ons in vervoering gebracht, en harten veroverd. Dat onze kleine zonneschijn zo ziek is geworden en daarbij die vreselijke onzekerheid dat hij misschien niet beter kan worden vreet aan me. In mijn beleving is je kind een deel van jezelf, van je ziel en voor altijd met je eigen zijn verweven. De gedachte alleen al om zoiets kostbaars en moois te verliezen is haast ondraaglijk.

Gefrustreerd, boos …  maar bovenal zeer verdrietig zijn we dat Kaj kanker heeft. Het doet pijn in elke vezel van mijn lijf en elke uithoek van mijn geest. Ik heb hoop dat het goed komt en Kaj beter gaat worden, en ik probeer positief te zijn, maar helaas lukt dit sommige dagen nu eenmaal beter dan andere…