In de media: Mooie column van Arie Wubbo

Arie-Wubbo schreef een column en plaatste deze 2 februari 2012 op www.tilburgers.nl/  

Columnist Arie-Wubbo is eigenaar van Spoons-n-Stuff, het bedrijf dat lepels verkoopt waar geen saus aan blijft plakken. De lepels die Arie-Wubbo zelf heeft uitgevonden. Arie-Wubbo houdt boven alles van zijn uitvindingen, zijn werk en Johnny Cash.

Zeuren is zilver, oplossen is goud.

“Jee, wat is het koud.”
“Is de benzine nu alweer duurder?”
“Ja joh, het houdt niet op. Voor een glaasje bier moet je in de kroeg ook alweer meer betalen.”
“Het houdt maar niet op. Ze verzinnen ook van alles in Den Haag.”

Het had zomaar een gesprek bij de benzinepomp kunnen zijn. Vanmorgen of zo. Van klagen schijn je het warm te krijgen. En een goed humeur. Nederlanders houden van warm. En van een goed gemoed. Van iedereen op de hele wereld, zijn wij dan ook met afstand het beste in het doen van ons beklag. Niets is goed genoeg en alles wordt minder. Poe… Ik hoop dat we het allemaal volhouden. Met onze in en in trieste levens. Ik maak me er zelf ook regelmatig schuldig aan. En vind ik niks dat slecht is? Dan ga ik gewoon een beetje zeiken over dingen die eigenlijk best in orde zijn. Muggenziften. Om het maar warm te houden.

Gisteren las ik het verhaal van Kaj. Kaj is ziek. De kans dat Kaj dood gaat, is op dit moment vijf keer groter dan dat hij blijft leven. Daarbij is Kaj pas een maand of vijftien oud. Zo dan! Als er al iemand te klagen heeft, dan ben ik het in ieder geval niet. Jij hoogstwaarschijnlijk ook niet. Of je moet ook net een jaar oud zijn en neuroblastoom hebben. En die kans… Die acht ik niet zo heel erg groot. Zijn je handen koud? Wrijf ze eens over elkaar en blaas er flink in. Benzine duurder? Neem de bus. Biertje duurder? Nodig je vrienden thuis uit. Ik heb besloten dat ik vandaag niet meer tegen gezeur kan.

Ik ken Kaj niet. En toch heeft zijn verhaal me geraakt. Zelfs zonder dat hij zelf heeft geklaagd. Dat kan hij nog niet eens. Neuroblastoom is een zeldzame vorm van kinderkanker. Zeer kwaadaardig. Vijf van de 25 kindjes die het jaarlijks krijgen, kunnen dat later nog tegen hun vriendjes vertellen. Dat zijn kansen waarmee ik niet naar het casino zou willen gaan. Behandelingen hebben alleen maar zin in wat een soort ‘land of milk and honey’ lijkt voor de patiëntjes. Tenminste, als je deze keer de pech hebt om in Nederland te wonen.

Klagen? Bah. Ik beloof plechtig om het een hele dag niet te doen. Ik blijf Nederlander, dus meer durf ik niet toe te zeggen. Kaj wil vast ook nog wel eens klagen, bedenk ik me nu. Hij is een landgenoot, dus dat zit in zijn genen. Die kanker waarschijnlijk helaas ook. Zijn ouders zouden hem kunnen laten behandelen. In De Verenigde Staten. Voor deze ene keer het Beloofde Land. Ze willen ook graag. Maar makkelijk is het niet. Ze zouden eens kunnen klagen over hun verzekering. Die nog niet een klein deel van de kosten dekt. Een behandeling duurt zes maanden tot een jaar. Iedere keer op en neer vliegen is geen optie. Dat loopt nogal in de papieren! Ik kan me wel voorstellen dat een verzekeraar ergens een streep trekt. Maar goed.

Kaj’s ouders klagen ook al niet. Ze denken liever in oplossingen. De boot verkopen dan maar! Dan doen de beste mensen vast ook wel. Als ze er een hebben. Maar een half jaar of langer verblijven in The U.S. of A. is natuurlijk niet zomaar iets. Dat lukt zelfs met een hele vloot niet… Toch maar klagen dan? Nee hoor. Ze vragen gewoon om hulp. Pas geleden heb ik me laten vertellen dat het stoer is als je om hulp vraagt. Voorwaarde is wel dat je het op een fatsoenlijke manier doet. Zoals Kai’s ouders. Ze hebben een stichting in het leven geroepen. Kans voor Kaj.

Stichting Kans voor Kaj

Springen de tranen al in je ogen? Bij mij wel bijna. En dat zou voor het eerst zijn sinds… Ik weet niet eens meer sinds wanneer. Stichtingen en goede doelen zijn niet altijd aan me besteed. Gewoon, omdat ik ze niet altijd geloof. Kaj is wel erg tastbaar. En de onmacht van zijn ouders ook. Het zal je maar gebeuren… Had ik al gezegd dat ik vandaag niet meer klaag? Misschien probeer ik het zelfs wel twee dagen vol te houden. Kijk eens op de site van Kans voor Kaj. Zelf had ik moeite om naar zijn foto’s te kijken. Uit medelijden. Ook al iets waar ik normaal gesproken niet in uitblink. Met niet meer dan een simpel sms’je kun je het kereltje al een overlevingskans geven waarmee je op de roulettetafel op rood of zwart kunt gokken. Een hele boot doneren mag uiteraard ook. Daar doet de stichting vast niet moeilijk over.

Jee, wat is het koud! Deze keer is het niet meer dan een constatering. Wist je dat Heidi Klum haar benen heeft laten verzekeren voor anderhalf miljoen Euro? Het kan dus wel allemaal. Als je het van tevoren weet. En heel veel boten hebt om te verkopen. Een kans voor Kaj. Hoe ver kunnen twee werelden uit elkaar liggen?